'Multiculturele baan'

Ik kreeg via de mail van mijn Planner een adres voor een intake, daar werd bij vermeld dat het een mevrouw van buitenlandse komaf was en dat zij zeer slecht Nederlands sprak, maar dat haar dochter bij het gesprek aanwezig zou zijn, en dus als tolk zou fungeren.

Ik belde op het adres aan en trof een typisch Turkse Dame aan met hoofddoek en verschillende laagjes kleding over elkaar. Ze knikte vriendelijk, ik liet mijn Amstelring pasje zien en zei: Schoenen uit? ‘’Nee nee,‘’ zei de dame ‘’kom kom… ‘’ Ik naar binnen zij liep voorop een gangetje door naar een  keukentje. Toen ik daar binnen kwam  dacht ik ‘’huh? ben ik hier wel op het goede adres?

Er stonden vijf plastic stoeltjes naast elkaar, op drie ervan zaten drie dametjes allemaal praktisch hetzelfde gekleed als de bovengenoemde dame. Zij zaten allemaal met een grote enveloppe in de hand, vriendelijk knikten ze alle drie naar mij… Ik haalde mijn intake map te voor schijn en zei ‘’Ik kom hier voor een mevrouw…’’  “Ja, ja...”, zeiden ze.. meer niet..  Ik begon meer en meer te twijfelen.  Wat deden die dames hier? Het leek wel of ik beland was in een wachtkamer ergens van, en waar was die dochter van mevrouw? Vreemd.. Ik probeerde zo goed als kwaad maar een gesprekje te voeren met de opmerking  ‘’Turkije is een mooi land, ik ben er vaak geweest en ga deze zomer weer’’  en ..uit welke plaats komt U?’’ Ik kreeg weinig respons (ze verstonden mij helemaal niet) een dame zei ‘’Netherland  is oog moi “ Tjaaa uitgekletst ben je…

‘’Jij zit!’’ zei een Dame..  Ik voegde mij tussen hen in en ging zitten (ik dacht meteen 4 op 1 rij! Haha). De dame waar ik voor kwam (bleek later) pakte een krukje en ging er ook bij zitten. Daar zaten we vriendelijk knikkend en zwijgend naast elkaar.

‘’Verlichting!’’ Ik hoorde praten! De dochter van de dame in kwestie kwam binnen bood haar excuus aan dat ze 10 minuten verlaat was. Geen probleem hoor zei ik. “Komt U mee”, zei ze.

We liepen een kamer in, ik vertelde de dochter van alles over onze zorgorganisatie (zij zou later haar moeder wel alles uitgebreid vertellen zei ze). En legde uit hoe het werkt als ze huishoudelijke hulp krijgt, vervolgens noteerde ik alle gegevens (5 formulieren moeten weer terug naar kantoor) en alles werd  van handtekeningen voorzien. Ondertussen kwam de dame in kwestie met muntthee  binnen  en een hele etagère met Turkse hapjes inclusief baklava. Na ruim een uur met elkaar gesproken te hebben vroeg ik de dochter ‘’Ik heb nu 1 vraag aan jou.’’ “Vraag maar”, zei ze. Ik vertelde dat  ik ervan opkeek dat die dametjes op een rijtje zaten en dat ik eerst dacht dat ik verkeerd zat. Ze begon te lachen. “Weet je zei ze, ze lopen de hele dag bij elkaar binnen en laten elkaar hun post lezen en als ze er niet uit komen en ze weten dat Ik kom dan willen ze dat ik er naar kijk. Ze hadden gehoord dat er iemand van Amstelring zou komen en waren gewoon nieuwsgierig naar jou! haha...”

Ik nam afscheid en dacht weer een ervaring rijker. Het regende, maar dat kon me niks schelen. Ik had zoveel napret!

Op naar de volgende ervaring!

Dit is een verhaal van een huishoudelijke hulp van Amstelring.