Één van mijn cliënten in de afgelopen jaren, was een alleenstaande man. Hij had tot twee keer toe longkanker gehad. Had geen familie of vrienden en was erg op zichzelf. Ik weet dat je cliënten niet je telefoonnummer behoort te geven, maar in dit geval heb ik een uitzondering gemaakt.
Ik heb een jaar of zes bij deze meneer gewerkt. We begonnen altijd met een kop koffie. Dan zat hij wat te mopperen, met name op de regering ‘zakkenvullers’. Tijdens mijn werk las hij vervolgens artikelen voor uit de krant. Dierenleed kon hij niet verdragen dan sprongen de tranen in zijn ogen. En hij schrok van berichtjes als: ‘Man lag weken dood in huis’.
Op een dag belde hij mij op: “Oh Marja, ik ben zo blij ik kom net uit het ziekenhuis, ik ben schoon er was geen longkanker meer te zien! Ik wilde dit even met iemand delen!” Acht dagen later ging ik met een bos bloemen naar hem toe om te werken en het goede nieuws te vieren. Maar er werd niet open gedaan en ook de telefoon werd niet opgenomen.
Ik heb direct de thuiszorg gebeld, zij vroegen of ik zeker wist dat meneer geen dagje uit was. Dat wist ik heel zeker. Ik kreeg het advies, voor de deur te blijven wachten. Een buurvrouw vertelde dat de overgordijnen ook al een tijdje dicht waren. Twee politie agenten arriveerden. Ze vroegen waar ze het beste een raam konden forceren en of ik wilde blijven wachten indien er iets ergs zou zijn. Dan kon ik de meneer in kwestie zorg bieden of eventueel identificeren. De politie kwam na een minuut of acht terug met de mededeling: “Meneer is helaas overleden. Het is goed dat u heeft aangegeven hem niet te willen identificeren. Meneer zat op het toilet en is daar dagen geleden al overleden.”
Het boeketje werd ineens een rouwboeket. Een paar dagen later vertelde de politie dat meneer zeven dagen dood op het toilet had gezeten. Omdat ik geen familie was, konden ze me verder niets vertellen. Op de crematie waren in totaal zeven mensen, zijn spaarcenten zijn naar de staat gegaan waar hij altijd zo op mopperde. Het was beter geweest als dat bij de Dierenbescherming terecht was gekomen, maar helaas er stond niets beschreven. Jullie mogen best weten dat ik het hier een tijd moeilijk mee heb gehad.
Ik hoop dat dit ook een wijze les is voor mijn collega`s. Als je aanbelt op een adres en er wordt niet open gedaan, onderneem actie! Bel je leidinggevende, of de familie van je cliënt, sla alarm bij buren, of sleuteladressen. Het maakt niet uit wat, maar onderneem iets! Je weet nooit wat er aan de hand kan zijn...
Dit is een verhaal van een Huishoudelijk Medewerker van Amstelring.
Alle V&V medewerkers van Thuiszorg Amstelring Osiragroep hebben inmiddels de voorlichtingsbijeenkomsten van het nieuwe wijkgericht werken bijgewoond. De procesbegeleider Ingrid Windmeijer heeft mij net zeer enthousiast verteld dat er flink wat aanmeldingen binnen zijn gekomen voor de pilotteams. Zoveel dat er echt gekozen moet gaan worden. Een lastige taak.
Één van mijn cliënten in de afgelopen jaren, was een alleenstaande man. Hij had tot twee keer toe longkanker gehad. Had geen familie of vrienden en was erg op zichzelf. Ik weet dat je cliënten niet je telefoonnummer behoort te geven, maar in dit geval heb ik een uitzondering gemaakt. 
Signalering is een belangrijk onderdeel van het werk als Huishoudelijke Hulp. Laatst werd ik gemaild door een medewerkster over de situatie bij een klant. 
Vorige week werd er bij ons een nieuwe cliënt aangemeld. Een collega-thuiszorg-organisatie kon of wilde de zorg daar niet meer verlenen. Tijdens een huisbezoek troffen we een vervuilde cliënt aan in een verwaarloosd huis. De situaties was zodanig dat er geen beddengoed of handdoek te vinden was. Het matras waar de cliënt op sliep was ernstig vervuild en de cliënt zelf was niet in staat om voor nieuwe spullen te zorgen. Hier moest direct actie ondernomen worden, omdat de situatie werkelijk onhoudbaar was. 
